قسمت چهل و یکم

روزگار ما شده از شام ظلمانی بتر

از فراق روی تو ای صبح نورانی بیا

دهر زندانست بی روی تو بر ما شیعیان

بر تسلای دل این جمع زندانی بیا

دی طبیبی گفت درد هجر بی درمان بود

ای ولی الله تو بر این درد درمانی بیا

     دنیا مادی همچنان برقرار و ما در رحمت الهی همواره غوطه ور بودیم. غیر از دروازه امام و پیامبران همه دروازه های وادی السلام پذیرای سعادتمندان عالم برزخ بود. اما اخباری که از جاده ها و راه های برهوت می رسید حاکی از گرفتاری عده زیادی از مردم بود و از دیگر سو تعداد اهالی دشت عذاب هر آن رو به افزایش بود. همه اینها نشانگر دنیایی پر از ظلم و ستم بود که از یک سو دروازه شهادت و از سوی دیگر دشت عذاب را پر رونق جلوه می داد و عده ای را در برهوت بی پایان معطل و گرفتار نموده بود.

     اما دیری نپایید که با رفت و آمد مرتب فرشتگان اوضاع عجیبی بر وادی السلام حاکم شد. وقتی علت را از نیک جویا شدم در جوابم گفت: هر چه هست مربوط به دنیاست. ظاهراً قرار است اتفاق بسیار بزرگی بیفتد.

     هنگامی از این اتفاق بزرگ مطلع شدم که در جمع بسیار صمیمی و دوست داشتنی تعدادی از دوستان نشسته بودم؛ در آن لحظه فرشته ای پس از عرض سلام به جمع حاضران، خطاب به یکی از مومنین گفت: امام ظهور کرده است، اگر خواستی می توانی به دنیا برگشته در کنار او باشی و البته اگر نخواستی می توانی همچنان در جوار رحمت الهی در ناز و نعمت بیارامی. آن مومن با لیاقت، رفتن را ترجیح داد و از پیش ما رفت.

     حال برای همگان روشن شده بود که قائم آل محمد(ص) ظهور کرده است تا دنیای مالامال از ظلم و جور را به سوی حق و عدالت سوق دهد.

     مدت ها گذشت. هر چند از نظر ما زمانی اندک بود اما سالها بر عمر جهان مادی گذشته بود. در این مدت ما مرتب از تازه واردها خبرهای ظهور و قیام حضرت را جویا می شدیم.

     یکی از آنها می گفت: جهان در شعله های ستم ستمگران می سوخت. هر گروهی که احساس قدرتی می کرد، علم جنگ را بلند می نمود. صدای مظلومان به هیچ کس و به هیچ کجا نمی رسید. آشوب و بلا و لرزه های پی در پی زمین را با آن همه گستردگی اش پیش چشمان جهانیان تنگ و کوچک کرده بود. همه خسته و ناامید بودند. اما رشته ای از امید را به آمدن یک منجی عادل دلسوز گره زده بودند.

     اسلام که با غربت ظهور کرده بود، دوباره به لاک غربت فرو رفته بود و چنین بود حال دنیا و مردمان آن تا اینکه چندی قبل از ظهور حضرت، در ماه رجب، سه ندای آسمانی به گوش رسید که همه را در تعجب فرو برد. اولین ندا پشت تمام ظالمین را به لرزه درآورد چرا که آنها را تهدید به لعنت الهی کرده بود. (الالعنة الله علی الظالمین)

     در همان زمان حرکت ها و قیام های کوچک و بزرگی در گوشه و کنار دنیا به وقوع پیوست. همچنین خبر رسیده بود که از خراسان لشکری به عراق می آید و شخصی از یمن هم سپاهی را برای یاری حق براه انداخته است.

     بعدها یکی دیگر از تازه واردها گفت: قبل از ظهور و قیام حضرت، زمزمه هایی به گوش می رسید که: موجودی یک چشم به نام دجال در حال فریب مردم است و ادعا می کند که او خداست! و همه باید از او پیروی کنند. تبلیغات گسترده و زیرکانه او گروه زیادی را بدام انداخته بود به طوری که هر روز گروه زیادی به فرمانبری او تن می دادند. از مکه هم خبرهایی می رسید که: 313 نفر از مومنین که بهترین و صالحترین انسان های روی زمین هستند برای یک امر مهم در مسجدالحرام گرد آمده اند و چند روز بعد معلوم شد که آنها برای بیعت با یکی از فرزندان رسول خدا(ص) به مکه سفر کرده اند.

     در همین اوضاع و احوال در جمعه روزی که مصادف با عاشورا بود ناگهان صدای دلنشین و رسایی از داخل مسجدالحرام این آیه را تلاوت نمود:

بَقِیَّة ُ اللهِ خَیرٌ لَکُم اِن کُنتُم مُومِنینَ

و در ادامه فریاد برآورد:

اَنَا بَقِیَّة الله فی اَرضِه

     و بعد از آن ندایی از آسمان فرود آمد که: حق، در پیروی کردن از قائم آل محمد است.

     ظالم و مظلوم، زن و مرد، کوچک و بزرگ، همه در حیرت فرو رفته بودند. در این حال صدای شیطنت آمیزی از گوشه دیگر دنیا بلند شد که حق را در پیروی نمودن از سفیانی می دانست. عده زیادی از شنیدن این فریاد شیطان درتشخیص حق دچار شک و تردید شدند.

ادامه جریان را یکی دیگر از آگاهان این گونه تعریف کرد:

     اندک زمانی بعد، نبرد سختی آغاز شد که نتیجه آن جز پیروزی سپاه امام نبود. در آن نبرد تاریخی، سفیانی های خونخوار مورد انتقام سخت الهی واقع شدند چرا که آنها زمین را از خون یاران و دوستداران اهل بیت سیراب کرده بودند.

     حضرت پس از آن به جنگ دجال حیله گر به تل افیق می رود و پس از یک نبرد جانانه در یک روز جمعه، دجال و همراهانش را به نابودی وادار می سازد.

     بعدها یکی از یاران حضرت قائم(عج) که مدتی را در حکومت عدل آن حضرت سپری کرده بود، از برنامه های حضرت برایمان تعریف کرد:

     یکی از برنامه های حضرت، انتقام گرفتن از ستمگرانی بود که قبلا از دنیا رفته بودند. آنها را به دنیا بر می گرداند و به انتقام دنیایی خود می رساند. همان گونه که عده ای از خوبان هم به دنیا برگشتند تا از لذت یاری قائم آل محمد(ص) برخوردار شوند.

     من خود دو جنازه از برزخیان را دیدم که به دار آویخته شده بودند و سپس زنده شدند تا جنایاتشان را بر ایشان شرح دهند. در انتها در حالی که زار زار گریه می کردند به گناه خود اعتراف کردند و پس از آن به کیفر اعمالشان رسیدند.

     پس از نابودی و سرکوبی دشمنان عدل و دین، حضرت دستور سازندگی فراگیر را در جهان صادر کرد. زمین و آسمان هم ذخایر و برکات خود را برای بالندگی دولت آن حضرت آشکار ساخته کم کم نسیم عدالت بر شرق وغرب عالم وزیدن گرفت.

     سرانجام، بشر، مدینه فاضله و ناکجا آباد را به چشم خود دید و ناامیدی خود را از رسیدن به آن قطع کرد. بزرگترین افتخار من این است که چند روزی را در زیر پرچمِ عدالت گسترِ جهان، زندگی کردم و با نام و یاد او چشم از جهان فرو بستم.

     هر چند مدت ها قبل از ظهور حضرت قائم(عج) وادی السلام با آن همه گستردگی اش در غربت بسر می برد اما بعد از ظهور و خصوصا در دوران حکومت عدل آن حضرت دروازه های وادی السلام مرتب پذیرای سعادتمندانی بود که پل صراط برزخ یعنی برهوت را در مدت بسیار اندکی می پیمودند.

کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را؟

کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را؟

طوبی و سدره گر به قیامت به من دهند

یک جا فدای قامت رعنا کنم تو را

رسوای عالمی شدم از شور عاشقی

ترسم خدا نخواسته که رسوا کنم ترا

ادامه دارد ...